S E A   D I A R Y

 Harbor pole | Havenpaal 

 

 

Ach, wij staan hier al zo lang
op anderhalve meter afstand leiden wij
een hoofs bestaan
dappere vloeden en zuigende stromen trotserend
zee onder, wind boven
kromt het zout de diepe nerven
van de blote basten glad.

 

 

Nailed | Gespijkerd

 

 

Statige palen in havenland
schuimend, roestig maar standvastig
voor menig lot bespaart
schijten de meeuwen haar toekomst vol
welgemikte restanten van het avondmaal,
warm en zonder moraal prikken de pilaarbijters
hun vorken in de zoute vis, vandaag gevangen,
morgen vrij, week-End.

 

 

Z.T.

 

 

The wreck | Het wrak 

 

 

Toen zee nog zee was en land een eiland
die in het koude water de horizon brak
en bij zeemist in het ongewisse stak
lonkte de meermin menig schipper het dwaaldiep in
de volle leegte achter zich latend
tastend in het nieuwe duister.

 

 

Tussen lege decors en holle ruimtes dolen de watergeesten
in wassende stromen ontwaken de wieren
en spelen zij hun zeeballet in een doorlopend contract.

Alleen het klappen van het knotswier doorbreekt de stilte
als het noodlot al lang heeft toegeslagen
en de langsliggers zich hebben ingegraven
verstomd ook het laatste applaus op het vasteland.

 

 

Bespuwd door oester vrijerij
lig ik dampend ingebed
opgediend voor nacht en ontij
wachtend op de dingen die komen en gaan.

Dor hout heeft geen recht op het bestaan…
Door zoet of zout is nog nooit een schip vergaan.
Een valse wind, die is onbemind
de natuur, het nieuwe kind.

 

 

Vannacht kroop ik door mijn zeepalet van duistere dromen en hongerige wolven
vastgenageld aan palen, sokkels en pleinen
klaar om losgerukt te worden voor stormen van onmin en lust
draag ik mijn palet naar de oever van de toekomst.

 

 

Vandaag heb ik de zee leeggedronken
het kwaad van de bodem weggeveegd
zotte vrouwentaal gezopen
en wakker geworden in pekelzout
kraakt mijn karkas in de lege haven
onder het gewicht van de late avondzon.

 

Stokvast
overvloedig
hou ik de wacht over mijn kornuiten
en doe of ze er nog zijn.
Het hout knarst
in de volgende golf
kabbelen de waternimfen aan mijn voeten.
In hen leeft mijn machteloosheid.

 

Uit- w-oesterland getrokken,
standvastig gemuteerd
tot een volgende zee

het was een foutje in het kombuis
het zilte nat doorboorde de onrust
tot ook de kou het schip binnendrong

nu lig ik daar al lang
getijden consumerend
groeit mijn pokdalig bestaan.

 

Z.T.

 

 

Hooglied voor de goeden die het erfgoed tussen zoet en zout,
zompige palen en kreunend hout bewaken
als ook menig kruis het begeeft
verdwijnt de laatste steiger
uit het oude slib
waar geuren van wantij
haar sporen in de schaduw hebben vastgelegd.

 

 

        Als de aarde haar boezem intrekt
        en de lange schemering haar gemoederen sust
        ontwaken de leeglopers
        tussen de oevers van de Schelde
        drinken de vogels welgezind haar wijsheid in.

        Haar schoot ademt goud
        tot de gapende monden volstromen als de maan ten volle is
        verstomd het gesis in de donkere holen.
        Welkom in Pierenland.